All Posts By

Admin

Interview met Linda

By | Interview

Na de geboorte van hun tweede kind bleef
bij Linda de wens voor een derde. Hoewel
voor haar partner het gezin compleet was,
sloot hij een 3e kindje niet uit.

Ik voelde eigenlijk
meteen dat het niet
goed zat.

Zij besloten geen druk te leggen op een zwangerschap, toch maakte het haar onrustig:
“Hoe ga ik dat doen, een eigen bedrijf in combinatie met een zwangerschap en 2 kinderen?

Tot ruim 5 jaar geleden, en het opeens zover was!
Linda was zwanger.
Dolblij richtten zij zich op een gezin met 3 kinderen.

Ik voelde eigenlijk meteen dat het niet goed zat.

We waren een dagje naar de Efteling en
toen ik naar de wc ging, ontdekte ik dat ik
bloed verloor. Het voelde gelijk verkeerd.
Ondanks dat ik weet dat bloedverlies in
een prille zwangerschap niet altijd een
miskraam wordt. Ik heb die dag heel wat
vlinders gezien, en ergens gaven ze mij
troost.

Bij de verloskundige zagen we de dag
daarna geen kloppend hartje. Dat kon
ook aangezien ik echt pril zwanger was. Ik
mocht een week later terugkomen, en dan
zouden we meer weten.

Na een paar dagen had ik weer een bloeding.
Maar het bloeden stopte ook weer
snel, en daardoor kreeg ik weer hoop.
Tot een goede week later, tijdens de af-
spraak bij de verloskundige. De slecht
nieuws echo sloeg in als een bom. Bij mij
was er gelijk veel verdriet en angst voor wat
er komen ging. Ik wist dat een miskraam
echt heftig kan zijn. Toch koos ik ervoor
mijn lichaam zelf het tempo aan te laten
geven en de natuur haar werk laten doen.

Mijn kinderen gaven zoveel troost
Omdat ik nog pril zwanger was, wisten de
kinderen nog niets. Mijn dochter is zelfs
vlak voor de miskraam ‘s avonds met haar
hoofd op mijn buik komen liggen. Dat deed
ze eigenlijk nooit maar voor mij was dat
zo’n mooi en troostend moment. We heb-
ben ze verteld dat er een baby in mama’s
buik zat maar dat die niet meer leefde en
dat mama daar zo’n verdriet van had. De
kinderen pakten dit heel natuurlijk op.

Na een week is het vruchtje geboren. Mijn
lichaam heeft het zelf opgeruimd. Ondanks
dat de miskraam echt pittig was, geestelijk
en lichamelijk, voelde ik tijdens dit proces
een sterke oerkracht in mijn lijf. Iets waar ik
met een trots gevoel op terugkijk.

Een eigen plekje voor ons kindje
Het was voor mij zoveel meer dan een
vruchtje. Voor mij was het echt het verlies
van een kindje. Ons kindje heb ik met mijn
partner en kinderen op een mooi plekje
bij ons in de buurt begraven. Onze doch-
ter had haar bellenblaas meegenomen, en
onderweg hebben nog een mooi veertje,
bloemetjes en andere schatten verzameld.
Door dit ritueel kon ik bewust afscheid ne-
men. De plek waar ons kindje ligt is ook
echt mijn plekje geworden.

Er kwam diepe rouw
Na de miskraam heb ik echt gerouwd. Mijn
leven stond stil. Ik heb keuzes gemaakt in
wat ik deed en wat niet.
Ook heb ik heel bewust gekozen wat ik
mensen om mij heen wel of niet vertelde.

Ik merkte dat er echt een taboe op verdriet
na een miskraam ligt. Ik had in het begin
zo de behoefte om over mijn miskraam te
praten en erover te lezen. Mijn omgeving
vond het moeilijk op de situatie te reage-
ren: “Dan was het vast ook niet goed met
het kindje.” Of “Gelukkig heb je al twee kin-
deren.” En “Je kunt het toch altijd nog een
keer proberen.” Lief bedoeld, maar niet hel-
pend. Het maakte de rouw ook nog eens
eenzaam.

Een achtbaan van verdriet, schuldgevoel
en woede

Na een paar maanden realiseerde ik mij
dat ik mijzelf veel kwalijk nam. Had ik wel
goed voor mijn lijf gezorgd? En ook voel-
de ik boosheid richting mijn partner, want
hoewel het voor hem ook enorm verdrietig
was, ging hij er heel anders mee om. Voor
hem leek het nadat we het kindje hadden
begraven klaar. Voor mij gold dat niet.
Ik zat in een achtbaan van verdriet, schuldgevoel
en woede die nog eens werd gevoerd door
mijn hormonen en ik kwam daar niet uit.
Uiteraard had dit zijn weerslag op mijn gezin,
mijn relatie en ook op mijn eigen leven.

Ik besloot mijn pijn onder ogen te zien en
een Creatrix® traject te volgen. Toen luk-
te het mij om alle emoties een plekje te
geven en de woede die ik richting mijn
partner voelde, los te laten. Nu kan ik nog
steeds verdriet voelen als ik aan ons verlies
denk maar het overheerst mijn leven niet.
De onrust is weg en ik kan weer in mijn ei-
gen kracht door met mijn leven.

Regelmatig wandel ik langs het plekje
waar ons kindje ligt, en vaak zie ik dan een
veertje of vliegt er een vlinder voorbij. Er
zijn momenten dat het verlies er meer is,

en dat is ook oké. Rond de uitgerekende
datum menstrueerde ik heel zwaar, met
meer pijn, bijna alsof mijn lijf zei dat ik dan
zou zijn bevallen.

Ik ben enorm gegroeid als vrouw

In mijn werk kom ik vaak vrouwen tegen
die een verlies hebben ervaren. Dankzij
mijn eigen ervaring voel ik hen goed aan
en kan ik hen beter begeleiden.
Lang was een zwangerschap nog heel welkom,
de druk was er voor mij af.
Door dit verlies en de fase waar we nu inzitten voelt
ons gezin voor mij completer dan voor de zwangerschap.

*Dankbaar voor dit interview door Lonneke
van der Velden – Schot. Zij is 1 van de veer-
krachtige vrouwen uit dit magazine.

Ik ben ontzettend benieuwd wat het lezen jou heeft opgeleverd, wat je er voor jezelf uit hebt gehaald. Wat jouw volgende stap is, wat je nodig hebt en wat je gaat doen.

Rouw heeft tijd nodig en verdient het gevoeld te worden. Ik weet echter ook, en heb dit zelf mogen ervaren, dat er een moment komt waarop je voelt dat het tijd is – zonder schuldgevoel – verder te gaan met je leven. Het grote verdriet een plek te geven, en de fijne herinnering vast te houden.

Want die herinnering blijft, altijd.

Dat is moment om de juiste hulp in te schakelen. Hulp die niets afdoet aan je verdriet of aan de liefde voor degene die je verloren bent.

Doordat ik al een aantal jaren met Creatrix® werkte toen ons leven er ineens zo anders uit kwam te zien, wist ik precies hoe ik – toen ik er klaar voor was – mijn grote verdriet met alle bijbehorende emoties en ontwrichtende gedachten los kon laten. En dat gun ik jou ook.

Als ik jou mag begeleiden, dan laat ik je ervaren dat je alles los mag laten waar je last van hebt. Zodat het gemis milder aanvoelt en de mooie herinnering aan wat was, blijft.

Ben jij toe aan die volgende stap, dan vertel ik je er graag meer over tijdens een kosteloos en vrijblijvend kennismakingsgesprek van 3/4 uur.

We kijken samen waar je staat, wat je nodig hebt, en na het gesprek heb je nieuwe inzichten gekregen waar je meteen mee verder kan.
Neem dus gerust contact met me op. Ook jij mag je verhaal delen! Je gevoel mag er zijn, en dat mag bespreekbaar zijn.

Ik wens je, dat je als je zover bent, je met een gerust hart kan beginnen aan de rest van je leven. Het leven dat je verdient en waarbij je dat wat je hebt meegemaakt kunt verweven in jouw leven!

Voel je welkom!

Plan hier direct jouw vrijblijvende kennismakingsgesprek in

Interview met Femke

By | Interview

“Met deze woorden opent Femke het gesprek.”

Femke heeft veel verlies meegemaakt: de echtscheiding van haar ouders, het
dodelijk ongeluk van haar zusje en het verlies van haar dochtertje. Dit heeft
veel invloed gehad op haar verdere ontwikkeling. Soms schakelde ze hulp in
van buitenaf, omdat je zoiets niet altijd alleen kan.

“In een klap was ik een andere vrouw.”

Het voelde zo zwaar op mijn hart
Mijn 18 jarige zusje verongelukte in een nacht
tijdens een noodlottig verkeersongeval.
Ze wilde graag naar huis en al lopend naar de bus is
het misgegaan. We weten niet precies wat er is
gebeurd. Mijn leven is voor altijd veranderd en
door deze nacht nooit meer hetzelfde. Het is
zo moeilijk te bevatten dat ze er van het ene op
het andere moment niet meer was. Dat is het
trauma dat het brengt.

Ik voelde zo het verdriet en hoorde later dat
hoe meer je van iemand houdt hoe meer en
hoe langer je verdrietig bent. Daardoor wist ik
dat we van elkaar hielden. Dat zeiden we nooit
tegen elkaar. Daar dacht ik ook nooit over na.
Je bent gewoon zusjes. Nu laat ik dat wel vaker
zien omdat ik dit allemaal weet.

Ik wilde dat verlies nooit meer
In een klap was ik een andere vrouw. Ik kende mijn man pas een jaar toen mijn zusje wegviel en ondanks alles is hij bij me gebleven. Ik was bang om zelf kinderen te krijgen, omdat ik nooit meer dat verlies wilde. Na tien jaar samen kwamen we op het punt dat ik het eindelijk aandurfde, een zwangerschap. Wat waren we blij met ons mooie gezin. Toen ons zoontje drie weken oud was, overleed van de een op de andere dag het zoontje van vrienden. Dit was zo erg en het had ook veel impact op ons gezin.

Toen ik zwanger was van ons tweede kindje lieten we,  bij 20 weken, een pretecho maken. Heel onbezorgd zoals dat toen ging. Je gaat iets leuks doen en dan blijkt het heel erg. Op de echo bleek dat het er niet goed uitzag. Hierdoor werd de volgende dag alles in gang gezet. Er waren in twee ziekenhuizen meerdere onderzoeken en gesprekken nodig. Ons meisje bleek erg gehandicapt, haar hersentjes waren nauwelijks ontwikkeld en ze had ook een open ruggetje.

Het was heel veel
We moesten een keuze maken over leven en dood. Wat als we dit kindje zouden laten komen? Misschien ging ze wel dood in mijn buik of na negen maanden of na negen jaar. Ze wisten ook niet of het gevaarlijk voor mij zou worden. Niemand kon echt voorspellen of garanderen hoe het verloop zou zijn. Ik voelde haar al bewegen en dan is het zo onwerkelijk, dat zij dat buiten mijn buik niet meer zou kunnen. Allerlei gedachtes en gevoelens kwamen er bij mij op: kunnen wij dit wel, je schuldig voelen over de beslissing die je moet maken, we hadden nog een kindje om voor te zorgen. Ik kon me er moeilijk iets bij voorstellen. Mijn man had er een duidelijker beeld bij en wist sneller een keuze voor zichzelf te maken. Ik had het nodig echt eerst alle onderzoeken en gesprekken te ondergaan om een besluit te kunnen nemen.

Ze was wel welkom
Je kan deze keuze maar 1x maken. Het is heel moeilijk en dubbel. Het is wel je kindje. Als de natuur beslist, dan wordt op die manier de keus gemaakt.
Dat is niet gebeurd. Als ze nou overleden was in mijn buik dan was dat ook heel erg verdrietig maar had ik niet die keus hoeven maken.

Soms snapte ik ook niet dat het verdriet zo intens kon zijn. We zijn haar al vroeg verloren, is het dan wel erg genoeg? De maatschappelijk werkster vertelde ons dat meer dan 80% van de stellen die zo’n verlies meemaken uit elkaar gaan. Daar schrok ik wel van, was die impact echt zo groot? Jaren later denk ik: “Dat hebben wij goed gedaan.”

Mijn weg is niet jouw weg
Een man ervaart zo’n verlies anders dan een vrouw. Hij dacht eraan tijdens zijn werk, het sporten en hoefde er niet altijd over te praten. Voor mij was het belangrijk om erover te praten. Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat is ook het lastige: er is geen gebruiksaanwijzing voor.

We hebben het echt samen gedaan
We hebben het graf bij mijn zusje, dat in de toekomst ooit voor mij zou zijn, aan ons dochtertje gegeven. Mijn man heeft met ons zoontje samen het grafje gegraven. Toen wij naar het kerkhof gingen, stonden de opa’s en oma’s in een haag bij de deur. Wij stapten met het mandje en ons zoontje de auto in om haar te begraven. Ik heb ons zoontje daar het boekje voorgelezen van “Kikker en het vogeltje”. We hebben er bloemen neergelegd en zijn toen naar huis gegaan. We hebben het echt samen gedaan. Er was zo’n verbondenheid tussen ons samen.

*De naam van Femke is gefingeerd i.v.m. privacy.

Helpende tips van Femke:


Zoek fijne mensen om je heen waarbij je je veilig voelt. Dan durf je eerder je verhaal te delen.


Doe wat goed voor jou voelt, dat klopt en daar mag je op vertrouwen


Als je verdriet te groot is of je het niet kwijt kan, zoek een manier die bij jou past. Dit kan van alles zijn: bewegen, creatief bezig zijn, praten, enz. Zoek eventueel een therapeut die jou hierbij kan helpen.


Laat elkaar vrij in het verwerken van je verdriet. Word je bewust van de manier waarop je partner en ook jij ermee omgaat. Het is niet dat 1 manier goed is of de beste is.


Hoe klein kinderen ook zijn, maak het wel bespreekbaar. Betrek ze erbij en vraag of je kind mee wil. Als ze meegaan weten ze ook waar je het over hebt. Je hoeft ze hier niet voor te behoeden, ze kunnen het heel goed zelf aangeven.


Soms zeggen mensen goedbedoeld: “het leven gaat door”. Deze woorden zijn niet helpend want voor mensen die er middenin zitten staat het leven op dat moment stil.


Zeg niet niets, ook al is het heftig of moeilijk. Je kan wel zeggen dat je iets wil zeggen, maar niet weet wat. Op die manier ben je er wel voor ze.

Interview met Nickee

By | Interview

Nickee verloor haar partner aan zelfdoding. Ze waren 7 jaar samen, en zij werd op haar 30e weduwe terwijl ze nog een hele toekomst voor zich had.

Ik kwam met mijn auto de straat in en zag de ambulance staan.
De voordeur stond open, en vrienden uit de buurt kwamen op mijn auto af.
Terwijl de motor van de auto nog draaide, rende ik naar de voordeur.
Daar stond allemaal politie. Toen dacht ik: “Hij heeft een poging gedaan”, maar het bleek al definitief.
Zijn moeder had hem ’s morgens gevonden.

“We zouden ons er doorheen slaan.”

Hij verlaat ons
Toen ik hem leerde kennen, vertelde
hij heel open dat hij twee keer een
psychose had gehad.
Ritme en regelmaat waren belangrijk.
Hij werkte halve dagen op een sociale werkplaats.
Dan kwam hij thuis en ging eerst een uur slapen.
We hielden er rekening mee dat het niet te druk werd, en dat ging goed.

Hij hoorde op een gegeven moment dat iemand
die hij van vroeger kende zelfmoord had gepleegd.
Hij kon het moeilijk loslaten, want deze jongen
wilde toch genieten van het leven?

Daarom gingen we samen naar Thailand.
Helaas ging het daar niet goed.
Hij kwam in een psychose, en we zochten hulp.

Vanaf dat moment ging het op en af.
Terug in Nederland werd hij opgenomen.
Toen hij ontslagen werd, voelde ik nog de angst
en onzekerheid. ‘Zou het echt goed gaan?’

Hij had ontzettend veel last van bijwerkingen van de medicatie.
En hij maakte zich zorgen of ik wel bij hem zou blijven.
Ik vond het lastig om ’s morgens het huis uit te
gaan en hem achter te laten.
De avond voor de zelfdoding zeiden we
nog dat we ervoor zouden gaan.
We zouden ons er wel doorheen slaan.
De dag erna kwam ik thuis met de ambulance voor
de deur. Zijn dood kwam alsnog onverwachts.
Die dag veranderde alles.

Als een waas
Daarna was alles als een waas.
Toch voelde ik ook direct een rust, hij hoeft niet meer
te strijden. Ik weet dat ik de eerste nacht
iets van 2 uur heb geslapen en toch functioneerde ik.
Ik wilde alles zelf regelen.
Zijn afscheid was heel mooi en warm.

Zelfdoding zit in de taboesfeer
Mensen reageerden met een schok.
Wat ik moeilijk vond, was dat het ondanks
alles als een donderslag bij heldere hemel
kwam. Het was moeilijk om hulp te vragen.
Gelukkig waren er mensen waarbij ik vaker
terecht kon om mijn verhaal te delen.

Een intens jaar
Het eerste jaar na zijn overlijden was het
meest intens. Die muziek is van voor het
overlijden, die muziek is van daarna.
Liedjes die herinneringen oproepen,
gewoon door de teksten.
Of die keer dat ik een filmopname terugkeek
en ik hem ineens weer zag.
En het antwoordapparaat met zijn stem erop.

Het proces nog een keer doorgaan
Toen ik 2 jaar later mijn huidige partner
leerde kennen, was ik er net aan gewend
dat mijn tandenborstel alleen op de wastafel stond
en ontzettend bang om weer iemand te verliezen.
Het was heel fijn om verliefd te zijn
maar dus ook dubbel.
Bij de eerste kus kwamen er gelijk tranen.

Met mijn eerste partner dacht ik dat we ons
leven voor elkaar hadden. Samen oud worden en kinderen krijgen. Maar ik moest dus
opnieuw beginnen. Ik heb mazzel gehad
dat ik in mijn huidige partner iemand ontmoette die openstond voor mijn verdriet.

Helpende tips van Nickee:

Ga op zoek naar lotgenoten, bijvoorbeeld via internet. Ik vond er herkenning en raakvlakken. Het is fijn om onbeperkt te kunnen praten zonder je in te hoeven houden.

Schakel hulp in en durf dan de tijd te nemen. Ik ben een jaar lang elke week bij een maatschappelijk werkster geweest en heb mijn eigen tijd geclaimd om vrij te kunnen praten, zonder me geremd te voelen.

Vraag ook je naasten om hulp, en kijk bij wie je je verhaal kan delen. Gewoon erover praten is heel fijn. Vraag of je meerdere keren bij hen terecht kan. Dan hoef je je niet bezwaard te voelen als je weer je verhaal deelt.

Praat met mensen die iemand zijn verloren ook over de gewone dingen.

Neem de ruimte om te kunnen rouwen en dingen te kunnen regelen.

Geniet van het leven zoals het er is. Dan ligt er maar zand op de vloer. Als ik vandaag zin heb om te gaan wandelen dan ga ik wandelen en niet het huis poetsen.

Maak foto’s om vast te leggen hoe alles was. Ik maakte foto’s voordat ik iets van hem of van ons samen opruimde. Daardoor kon ik het beeld vasthouden en ook mijn gevoel volgen. Als ik iets vastpakte en het vloog naar mijn keel dan ging het nog niet in de doos en anders wel.

Interview met Lonneke

By | Interview

“Mijn moeder was het cement dat ons allemaal bij elkaar hield.”

Met het wegvallen van haar moeder zag het leven van Lonneke er van de een
op de andere dag totaal anders uit.

“Die dag heb ik overleefd dus dit kan ik ook wel handelen.”

Ik was nog een jonge vrouw toen mijn
moeder tijdens een welverdiende kampeervakantie
met mijn vader heel erg ziek werd.

Een paar dagen later hoorden
we dat het darmkanker was met uitzaaiingen in de lever.
De chemo zou haar alleen verlenging geven.

Mijn moeder wilde zo graag haar taak als
moeder afmaken. Er nog zo lang mogelijk
zijn. Het was haar niet gegund.

De laatste week staat op mijn netvlies gebrand.
Je ziet dat het eindig is en toch ben
je iedere ochtend blij dat ze er nog is.
Op een dag riep mijn moeder mij en mijn tante bij zich:
‘Ik wil niet meer’. Dan zit je daar
als broekie en moet je je moeder naar de
dood helpen. Ik heb mijzelf bij elkaar weten
te houden. Ik wilde haar met respect laten
gaan.

Twee dagen voor haar overlijden is ze in
slaap gebracht. Ze heeft nog heel bewust
afscheid genomen en is overleden zonder
dat een van ons erbij was. Tot letterlijk haar
laatste adem heeft ze geprobeerd ons dat
aanzien te besparen.

Mijn moeder was het cement dat ons allemaal bij elkaar hield, en dat viel weg.
Tussen het overlijden en de uitvaart werkten
we als gezin heel close samen.

Maar toen de tijd eroverheen ging, begon ons hele
gezin uit elkaar te vallen. Als mijn moeder
niet was overleden, dan had ik mijn familie
ook nog gehad

Met haar overlijden kwam het besef dat ik
sterker ben dan ik dacht. Op latere belangrijke momenten heb ik mij hieraan vastgehouden.
Toen ik een half jaar na haar overlijden wegging bij mijn partner, bijvoorbeeld.

En toen het tot een breuk kwam tussen
mij en mijn gezin. Als ik terugkijk dan weet
ik dat ik er alles aan heb gedaan om ons
gezin bij elkaar te houden. Hoewel ik daardoor vrede heb met hoe het is gelopen, is dit niet wat ik had gewild.

Ik kwam tot het besef dat ook ik recht heb
op een gelukkig leven, op veiligheid en
stabiliteit. Ik wilde gewoon goed zijn zoals
ik ben. Daarvoor moest ik het verleden loslaten.

De prijs is echt te hoog
Je moeder verliezen gaat recht door je ziel.
Maar, ik had dat grote verlies ook nodig om
te zien wie ik daadwerkelijk ben. Samen
met het enorme verlies werd mij ook het
leven aangereikt, ik hoefde het alleen maar
beet te pakken. Vanaf dat moment ben ik
mijn leven op gaan bouwen en ontdekte ik
mijn eigen kracht.

Nu sta ik heel zelfbewust in het leven
Ik heb allemaal nieuwe kanten en lagen
in mij kunnen ontdekken omdat ik na het
overlijden van mijn moeder zo extreem op
mijzelf werd teruggeworpen.
Nu heb ik een fijne relatie en prachtige
kinderen. Bovendien ben ik niet bang voor
de dood. Wel ben ik bang ook op mijn 48e
te overlijden. Ik wil absoluut niet dat mijn
kinderen dat meemaken, dus zorg ik goed
voor mijzelf.

Mijn moeder kent mijn partner, mijn kinderen en de plek waar wij wonen niet.
Andersom is mijn moeder voor mijn kinderen een vreemde. Dat is heel raar.

Mijn dochter werd eens ’s nachts wakker
van een nachtmerrie waarin ik overleed. Ik
durfde met zekerheid tegen haar te zeggen: “Ik ben dan weg, mijn lichaam is weg.
Maar de liefde, de kracht en de band die er
tussen ons is, die blijf jij altijd voelen.”

Het overlijden van mijn moeder heeft mij
ook iets heel praktisch gebracht. Als een
vriendin klaagt over haar moeder, dan
weet ik dat ik daar nooit last van heb. Ik kan
mijn moeder voor altijd zien als een engel
op een wolk, en die kan ik echt helemaal
perfect maken.

Helpende tips van Lonneke:


Maak belangrijke gebeurtenissen in jouw
toekomst bespreekbaar.


Vraag je dierbare: Wat zou jij nog willen?


Nu heb je de kans nog, vraag alles.

Wanneer het voelt als een zwart gat:


Er is altijd een weg uit. Doe de dingen die je wil
doen.


Ga door, ga verder, leef je leven ook voor je
dierbare.


Op de meest moeilijke momenten: een keer flink
huilen en toch weer doorgaan.


Stel jezelf de vraag: Wat zou zij nu tegen mij
hebben gezegd?


De kleine dingen in het leven die blijven. Kijk naar wat er nog wel is.


Denk aan wat zij zou wensen voor jou.

Interview met Karin

By | Interview

“Karin vertelt over haar miskraam”

Voor de geboorte van hun oudste zoon
deden Karin en Maarten er drie jaar
over om zwanger te worden.
Karin kreeg twee miskramen.
Het duurde even voordat zij
het een plekje kon geven en weer
de moed vond om opnieuw zwanger
te worden.

“Zo'n miskraam wilde ik niet meer meemaken.”

Zo’n miskraam wilde ik niet meer meemaken.
Het had veel impact, zeker ook omdat de
wens zo groot was. Waarom moest het
misgaan bij ons? Mijn leeftijd begon inmiddels een rol te spelen.
Ik zei altijd dat ik al vroeg moeder wilde worden.
Dat is dus niet helemaal gelukt.

Het was een stukje van mij dat doodging
Voor mijn man was de wens er ook, maar
hij kon het rustiger zien: “Het komt wel als
het komt.”Bij mij heeft het er echt ingehakt.

Ik zag het als een stukje van mij en ons dat
doodging.
Daarom kon ik op dat moment in
onze relatie niet geven wat ik wilde geven.
Gelukkig zijn we er toch samen bij elke tegenslag sterker uitgekomen.

Het deed zo’n pijn
Ik vond het vreselijk maar ik misgunde het
bijna anderen om zwanger te raken. Ik kon
niet meer in de buurt zijn van pasgeboren
baby’s en vermeed bezoekjes.

Toch raapte ik de moed bijeen en vertelde mijn
vriendinnen eerlijk dat het mij niet lukte om te delen in hun blijdschap.
Gelukkig hadden ze daar begrip voor.
Intussen kan ik wel weer oprecht blij zijn voor anderen.
Ook op mijn werk had het invloed.
Mijn hoofd zat vol met zorgen waardoor ik constant afgeleid was.
Ik kon mijn werk dus niet meer goed doen.
Het hielp niet dat ik fysiotherapeute ben en ook zwangere patiënten begeleid.

Broos
Ik heb een heel mooi gedichtje over ons
verlies. Toen ik dit zonder tranen kon lezen,
was dat voor mij het moment dat ik zei: ‘Ok,
nu heb ik het idee dat het beter met me gaat’.

Eigenlijk was alles teveel. Als er iets negatiefs bijkwam dan ontplofte ik.
Dat kon in boosheid zijn of in emotie. Daarom zocht ik
hulp om te werken aan mijn onrust en verdriet.

Uiteindelijk mocht
ik wel moeder worden, en dat is een
groot geluk

Mensen zeggen vaak: “Wees er niet teveel
mee bezig.” Dat is onmogelijk. Probeer wel
om te delen. Als je het bespreekt dan hoor
je herkenning, dat het bij hen ook kruim
heeft gekost. Ik ben blij dat ik er open over
ben geweest. Er wordt dan vaker welgemeend gevraagd: “Hoe gaat het nou?”

We hebben nu een zoon, genaamd Juul,
van drie jaar en een dochtertje, Milou van
één jaar. Waar het de eerste keer drie jaar
duurde, was ik de tweede keer al in drie
maanden zwanger. Dat ik dacht: “Huh nu
al?” Zo bijzonder!

Ik wilde ons verlies nog graag een beeld
geven in de letterlijke zin van het woord.
Toen Milou was geboren, heb ik een tatoeage van al mijn kindjes aan de binnenkant
van mijn onderarm laten zetten. Subtiel, om
het op deze manier ook een plekje in mijn
leven te geven.
De klaproos is de geboortebloem van de maand augustus,
waarin mijn Juul en Milou geboren zijn, in het
steeltje zijn ook de voorletters verwerkt en
de twee sterretjes zijn voor de 2 miskramen.

Helpende tips van Karin:


Met het gedicht ‘Broos’ kan je mensen meenemen in jouw gevoel en verlies.


Steun van anderen is heel belangrijk, dus delen!


Bezoek een fertiliteitsarts. Kan je op een natuurlijke manier zwanger worden?


Via acupunctuur weet je of je lichaam er klaar voor is.


Wees niet te trots en vraag om hulp of zoek begeleiding. Door een traject bij Linda kon ik de dagelijkse dingen veel beter handelen.

Hallo wereld.

By | Blog

Welkom bij WordPress. Dit is je eerste bericht. Pas het aan of verwijder het en start met bloggen.

× Hoe kan ik je helpen?