“Karin vertelt over haar miskraam”
Voor de geboorte van hun oudste zoon
deden Karin en Maarten er drie jaar
over om zwanger te worden.
Karin kreeg twee miskramen.
Het duurde even voordat zij
het een plekje kon geven en weer
de moed vond om opnieuw zwanger
te worden.
“Zo'n miskraam wilde ik niet meer meemaken.”
Zo’n miskraam wilde ik niet meer meemaken.
Het had veel impact, zeker ook omdat de
wens zo groot was. Waarom moest het
misgaan bij ons? Mijn leeftijd begon inmiddels een rol te spelen.
Ik zei altijd dat ik al vroeg moeder wilde worden.
Dat is dus niet helemaal gelukt.
Het was een stukje van mij dat doodging
Voor mijn man was de wens er ook, maar
hij kon het rustiger zien: “Het komt wel als
het komt.”Bij mij heeft het er echt ingehakt.
Ik zag het als een stukje van mij en ons dat
doodging.
Daarom kon ik op dat moment in
onze relatie niet geven wat ik wilde geven.
Gelukkig zijn we er toch samen bij elke tegenslag sterker uitgekomen.
Het deed zo’n pijn
Ik vond het vreselijk maar ik misgunde het
bijna anderen om zwanger te raken. Ik kon
niet meer in de buurt zijn van pasgeboren
baby’s en vermeed bezoekjes.
Toch raapte ik de moed bijeen en vertelde mijn
vriendinnen eerlijk dat het mij niet lukte om te delen in hun blijdschap.
Gelukkig hadden ze daar begrip voor.
Intussen kan ik wel weer oprecht blij zijn voor anderen.
Ook op mijn werk had het invloed.
Mijn hoofd zat vol met zorgen waardoor ik constant afgeleid was.
Ik kon mijn werk dus niet meer goed doen.
Het hielp niet dat ik fysiotherapeute ben en ook zwangere patiënten begeleid.
Broos
Ik heb een heel mooi gedichtje over ons
verlies. Toen ik dit zonder tranen kon lezen,
was dat voor mij het moment dat ik zei: ‘Ok,
nu heb ik het idee dat het beter met me gaat’.
Eigenlijk was alles teveel. Als er iets negatiefs bijkwam dan ontplofte ik.
Dat kon in boosheid zijn of in emotie. Daarom zocht ik
hulp om te werken aan mijn onrust en verdriet.
Uiteindelijk mocht
ik wel moeder worden, en dat is een
groot geluk
Mensen zeggen vaak: “Wees er niet teveel
mee bezig.” Dat is onmogelijk. Probeer wel
om te delen. Als je het bespreekt dan hoor
je herkenning, dat het bij hen ook kruim
heeft gekost. Ik ben blij dat ik er open over
ben geweest. Er wordt dan vaker welgemeend gevraagd: “Hoe gaat het nou?”
We hebben nu een zoon, genaamd Juul,
van drie jaar en een dochtertje, Milou van
één jaar. Waar het de eerste keer drie jaar
duurde, was ik de tweede keer al in drie
maanden zwanger. Dat ik dacht: “Huh nu
al?” Zo bijzonder!
Ik wilde ons verlies nog graag een beeld
geven in de letterlijke zin van het woord.
Toen Milou was geboren, heb ik een tatoeage van al mijn kindjes aan de binnenkant
van mijn onderarm laten zetten. Subtiel, om
het op deze manier ook een plekje in mijn
leven te geven.
De klaproos is de geboortebloem van de maand augustus,
waarin mijn Juul en Milou geboren zijn, in het
steeltje zijn ook de voorletters verwerkt en
de twee sterretjes zijn voor de 2 miskramen.
Helpende tips van Karin:
Met het gedicht ‘Broos’ kan je mensen meenemen in jouw gevoel en verlies.
Steun van anderen is heel belangrijk, dus delen!
Bezoek een fertiliteitsarts. Kan je op een natuurlijke manier zwanger worden?
Via acupunctuur weet je of je lichaam er klaar voor is.
Wees niet te trots en vraag om hulp of zoek begeleiding. Door een traject bij Linda kon ik de dagelijkse dingen veel beter handelen.
