Interview met Linda

Zij besloten geen druk te leggen op een zwangerschap, toch maakte het haar onrustig:
“Hoe ga ik dat doen, een eigen bedrijf in combinatie met een zwangerschap en 2 kinderen?

Tot ruim 5 jaar geleden, en het opeens zover was!
Linda was zwanger.
Dolblij richtten zij zich op een gezin met 3 kinderen.

We waren een dagje naar de Efteling en
toen ik naar de wc ging, ontdekte ik dat ik
bloed verloor. Het voelde gelijk verkeerd.
Ondanks dat ik weet dat bloedverlies in
een prille zwangerschap niet altijd een
miskraam wordt. Ik heb die dag heel wat
vlinders gezien, en ergens gaven ze mij
troost.

Bij de verloskundige zagen we de dag
daarna geen kloppend hartje. Dat kon
ook aangezien ik echt pril zwanger was. Ik
mocht een week later terugkomen, en dan
zouden we meer weten.

Na een paar dagen had ik weer een bloeding.
Maar het bloeden stopte ook weer
snel, en daardoor kreeg ik weer hoop.
Tot een goede week later, tijdens de af-
spraak bij de verloskundige. De slecht
nieuws echo sloeg in als een bom. Bij mij
was er gelijk veel verdriet en angst voor wat
er komen ging. Ik wist dat een miskraam
echt heftig kan zijn. Toch koos ik ervoor
mijn lichaam zelf het tempo aan te laten
geven en de natuur haar werk laten doen.

Mijn kinderen gaven zoveel troost
Omdat ik nog pril zwanger was, wisten de
kinderen nog niets. Mijn dochter is zelfs
vlak voor de miskraam ‘s avonds met haar
hoofd op mijn buik komen liggen. Dat deed
ze eigenlijk nooit maar voor mij was dat
zo’n mooi en troostend moment. We heb-
ben ze verteld dat er een baby in mama’s
buik zat maar dat die niet meer leefde en
dat mama daar zo’n verdriet van had. De
kinderen pakten dit heel natuurlijk op.

Na een week is het vruchtje geboren. Mijn
lichaam heeft het zelf opgeruimd. Ondanks
dat de miskraam echt pittig was, geestelijk
en lichamelijk, voelde ik tijdens dit proces
een sterke oerkracht in mijn lijf. Iets waar ik
met een trots gevoel op terugkijk.

Een eigen plekje voor ons kindje
Het was voor mij zoveel meer dan een
vruchtje. Voor mij was het echt het verlies
van een kindje. Ons kindje heb ik met mijn
partner en kinderen op een mooi plekje
bij ons in de buurt begraven. Onze doch-
ter had haar bellenblaas meegenomen, en
onderweg hebben nog een mooi veertje,
bloemetjes en andere schatten verzameld.
Door dit ritueel kon ik bewust afscheid ne-
men. De plek waar ons kindje ligt is ook
echt mijn plekje geworden.

Er kwam diepe rouw
Na de miskraam heb ik echt gerouwd. Mijn
leven stond stil. Ik heb keuzes gemaakt in
wat ik deed en wat niet.
Ook heb ik heel bewust gekozen wat ik
mensen om mij heen wel of niet vertelde.

Ik merkte dat er echt een taboe op verdriet
na een miskraam ligt. Ik had in het begin
zo de behoefte om over mijn miskraam te
praten en erover te lezen. Mijn omgeving
vond het moeilijk op de situatie te reage-
ren: “Dan was het vast ook niet goed met
het kindje.” Of “Gelukkig heb je al twee kin-
deren.” En “Je kunt het toch altijd nog een
keer proberen.” Lief bedoeld, maar niet hel-
pend. Het maakte de rouw ook nog eens
eenzaam.

Een achtbaan van verdriet, schuldgevoel
en woede
Na een paar maanden realiseerde ik mij
dat ik mijzelf veel kwalijk nam. Had ik wel
goed voor mijn lijf gezorgd? En ook voel-
de ik boosheid richting mijn partner, want
hoewel het voor hem ook enorm verdrietig
was, ging hij er heel anders mee om. Voor
hem leek het nadat we het kindje hadden
begraven klaar. Voor mij gold dat niet.
Ik zat in een achtbaan van verdriet, schuldgevoel
en woede die nog eens werd gevoerd door
mijn hormonen en ik kwam daar niet uit.
Uiteraard had dit zijn weerslag op mijn gezin,
mijn relatie en ook op mijn eigen leven.

Ik besloot mijn pijn onder ogen te zien en
een Creatrix® traject te volgen. Toen luk-
te het mij om alle emoties een plekje te
geven en de woede die ik richting mijn
partner voelde, los te laten. Nu kan ik nog
steeds verdriet voelen als ik aan ons verlies
denk maar het overheerst mijn leven niet.
De onrust is weg en ik kan weer in mijn ei-
gen kracht door met mijn leven.

Regelmatig wandel ik langs het plekje
waar ons kindje ligt, en vaak zie ik dan een
veertje of vliegt er een vlinder voorbij. Er
zijn momenten dat het verlies er meer is,

en dat is ook oké. Rond de uitgerekende
datum menstrueerde ik heel zwaar, met
meer pijn, bijna alsof mijn lijf zei dat ik dan
zou zijn bevallen.

In mijn werk kom ik vaak vrouwen tegen
die een verlies hebben ervaren. Dankzij
mijn eigen ervaring voel ik hen goed aan
en kan ik hen beter begeleiden.
Lang was een zwangerschap nog heel welkom,
de druk was er voor mij af.
Door dit verlies en de fase waar we nu inzitten voelt
ons gezin voor mij completer dan voor de zwangerschap.

*Dankbaar voor dit interview door Lonneke
van der Velden – Schot. Zij is 1 van de veer-
krachtige vrouwen uit dit magazine.

Ik ben ontzettend benieuwd wat het lezen jou heeft opgeleverd, wat je er voor jezelf uit hebt gehaald. Wat jouw volgende stap is, wat je nodig hebt en wat je gaat doen.

Rouw heeft tijd nodig en verdient het gevoeld te worden. Ik weet echter ook, en heb dit zelf mogen ervaren, dat er een moment komt waarop je voelt dat het tijd is – zonder schuldgevoel – verder te gaan met je leven. Het grote verdriet een plek te geven, en de fijne herinnering vast te houden.

Want die herinnering blijft, altijd.

Dat is moment om de juiste hulp in te schakelen. Hulp die niets afdoet aan je verdriet of aan de liefde voor degene die je verloren bent.

Doordat ik al een aantal jaren met Creatrix® werkte toen ons leven er ineens zo anders uit kwam te zien, wist ik precies hoe ik – toen ik er klaar voor was – mijn grote verdriet met alle bijbehorende emoties en ontwrichtende gedachten los kon laten. En dat gun ik jou ook.

Als ik jou mag begeleiden, dan laat ik je ervaren dat je alles los mag laten waar je last van hebt. Zodat het gemis milder aanvoelt en de mooie herinnering aan wat was, blijft.